Kara za opóźnienie nie stanowi kosztu

CIEKAWE INTERPRETACJE PODATKOWE:

1 Kara za opóźnienie nie stanowi kosztu

Interpretacja Dyrektora KIS  z 17 czerwca 2019 r., nr 0112-KDIL3-3.4011.174.2019.2.MC

Firma spóźniła się z dostarczeniem mebli laboratoryjnych do klienta, w konsekwencji czego odbiorca mebli zgodnie z zapisem umowy, obciążył ją karą umowną. Firma po zapłaceniu kary zdecydowała zaliczyć ją do kosztów uzyskania przychodów twierdząc, że ma do tego prawo z uwagi na fakt, iż meble zostały dostarczone bez wad. Nie było też zwłoki w wymianie wadliwego towaru i dostarczeniu towaru wolnego od wad.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o PIT nie uważa się za kosztów uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonywanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonywanych robót i usług.

Zdaniem przedsiębiorcy przepis ten nie ma zastosowania, gdy strona prawidłowo wykonuje umowę, ale czyni to po upływie czasu jaki miała na wykonanie usługi.

Przeciwnego zdania był organ podatkowy, twierdząc, iż dla wykluczenia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na odszkodowania i kary umowne z tytułu nieterminowego wykonania usług czy też opóźnienia w dostawie towarów nie ma znaczenia przyczyna niedochowania przez dłużnika terminu świadczenia. Wystarczającą przesłanką jest wystąpienie odpowiedzialności dłużnika za opóźnienie czy zwłokę, która może wynikać z ustawy lub ze stosunku obligacyjnego łączącego strony. Zapłata kary umownej bądź odszkodowania na rzecz kontrahenta jest efektem istnienia takiej odpowiedzialności. Stwierdził zatem, że przedsiębiorca nie może zaliczyć kary umownej za niedotrzymanie terminu realizacji umowy do kosztów uzyskania przychodów.

2. Zniżka na produkty firmy stanowią przychód pracownika

Interpretacja Dyrektora KIS z 10 maja 2019 r., nr 0113-KDIPT2-3.4011.115.2019.2.ID

Z najnowszej interpretacji podatkowej wynika, że rabat udzielony pracownikowi na produkty firmy to dla niego korzyść majątkowa, bez względu na to, kto wykorzystuje zniżkę (czy będzie to pracownik, członek jego rodziny czy znajomy).

Wcześniejsze interpretacje wskazywały, że takie zniżki (z której mogą korzystać również bliscy pracodawcy) powinny być dla wszystkich neutralne podatkowo.

Zdaniem fiskusa w przedmiotowej sprawie pracodawca powinien doliczyć wartość przyznanego rabatu do wynagrodzenia pracownika i potracić od niej zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Produkcja przy współpracy podmiotów spoza SSE a zwolnienia podatkowe

Wyrok NSA z 12 czerwca 2019 r., sygn. akt II FSK 2016/17

Zgodnie z art. 17 ust. 1 pkt 34 ustawy o CIT, wolne od podatku są dochody z działalności gospodarczej prowadzonej na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na podstawie zezwolenia.

Do 2001 roku obowiązywał sztywny wskaźnik mówiący, że wartość towarów i usług nabytych poza strefą nie może przekraczać 70% przychodów ze sprzedaży wyrobów. Nie było wtedy żadnych wątpliwości.
Spór w przedmiotowej sprawie dotyczył spółki zajmującej się m.in. produkcją rur i przewodów rurowych, które w zdecydowanej większości wytwarzała na terenie specjalnej strefy ekonomicznej. Część prac, takich jak cięcie czy cynkowanie galwaniczne, była jednak realizowana przez podwykonawcę spoza SSE.

Pojawiło się zatem pytanie, czy spółka może w całości zwolnić dochód ze sprzedaży towarów wytworzonych przy współpracy z kooperatorami spoza strefy.

Wg Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach, przywołany na wstępie przepis wskazuje, że proces produkcyjny powinien być w całości wykonywany przez podatnika posiadającego zezwolenie.

Ostatecznie, NSA przyznał rację Spółce. W jego ocenie procesy produkcyjne są na tyle skomplikowane, że nie zawsze jest możliwe ich realizowanie bez pomocy zewnętrznych podmiotów. Sąd zwrócił również uwagę, że wszystkie podmioty działające na terenie SSE kupują z zewnątrz m.in. prąd i wodę i nie ma to żadnego wpływu na wysokość zwolnienia podatkowego.

Exit tax nie tak od razu

Ministerstwo Finansów opublikowało projekt rozporządzenia w sprawie przedłużenia terminu do wpłaty przez podatników podatku dochodowego od osób fizycznych podatku należnego od dochodu z niezrealizowanych zysków. Nowe rozporządzenie to odpowiedź na zarzuty co do niezgodności polskich przepisów z wyrokami TSUE odnośnie exit tax. Obecne przepisy stanowią, że podatek musi zostać uiszczony w ciągu 7 dni, licząc od kolejnego miesiąca po miesiącu, w którym wartość rynkowa przenoszonego majątku przekroczyła 4 mln zł.  Projekt rozporządzenia zmienia tą regulację. Obowiązek podatkowy powstanie również w terminie 7 dni, ale dopiero po miesiącu, w którym podatnik utraci w całości lub w części składnik majątku objęty tym podatkiem, jeżeli jego utrata nastąpi przed dniem 1 grudnia 2021 r. lub do dnia 31 grudnia 2021 r. w pozostałych przypadkach.

Jeżeli podatnik sprzeda tylko część składnika majątku – będzie obowiązany do zapłaty części podatku – odpowiadającej dochodowi z utraconego składnika majątku.

Przez utratę składnika majątku rozumie się zbycie składnika majątku, realizację praw wynikających z praw pochodnych lub pochodnych instrumentów finansowych lub inne zdarzenia, skutkujące utratą własności lub prawa do składnika majątku.

Wzajemne poręczenia w grupie to nieodpłatne świadczenia

Wzajemne poręczenia w grupie to nieodpłatne świadczenia

Wyroki NSA z 30 maja 2019 r., sygn. akt II FSK 1773/17 oraz II FSK 1774/17

Spółki będące w grupie kapitałowej przystąpiły do wewnątrzgrupowej polityki zabezpieczania zobowiązań kredytowych. Polegała ona na udzielaniu przez spółkę poręczenia innej spółce oraz na możliwości otrzymania poręczenia dla siebie samej od innego uczestnika przyjętej polityki. 

Zdaniem Spółki, wzajemne poręczenia zobowiązań kredytowych nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych z racji, że nie są, w ich ocenie, świadczeniem nieodpłatnym, ani częściowo odpłatnym. 

Przeciwnego zdania był Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach twierdząc, że nie ma pewności czy dojdzie do wzajemnego świadczenia, a jeżeli świadczenia nie są ekwiwalentne, to powstanie przychód podatkowy. Z jego stanowiskiem zgodził się WSA w Opolu. Sąd dodał, że nie można mówić o wzajemności świadczeń, gdyż to wierzyciel ocenia, czy udzielone poręczenie jest wystarczające do zabezpieczenia długu (zaoferowanie poręczenia przez spółkę nie jest od razu równoznaczne z przyjęciem go przez wierzyciela). 

Tak prezentowane stanowisko znajduje swoje potwierdzenie w aktualnej linii orzecznictwa, zgodnie z którą poręczenie, które jest ustanowione bez wynagrodzenia jest dla dłużnika przychodem z nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT.

Tego samego zdania był Naczelny Sąd Administracyjny.

Zniesienie limitu składek ZUS od 2020 r.

Zniesienie limitu składek ZUS od 2020 r.

Przyjęty Wieloletni Plan Finansowy na lata 2019 – 2022 zakłada zniesienie limitu 30-krotności na składki ZUS od 2020 r. Zwiększą się zatem koszty pracy etatowej, a sami pracownicy dostaną mniejsze wynagrodzenie netto (chyba, że pracodawca zdecyduje o podniesieniu mu uposażenia).

Obecnie, gdy zarobki pracownika przekroczą 30-krotność prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce (w 2019 r. – jest to kwota142.950 zł), pracodawca przestanie naliczać i wpłacać składki emerytalne i rentowe do ZUS od kolejnego miesiąca.
Po zniesieniu limitu 30-krotności składki będą musiały być odprowadzane niezależnie od wysokości osiągniętego przychodu.

W listopadzie zeszłego roku sprawą zniesienia limitu 30-krotności na składki ZUS zajmował się Trybunał Konstytucyjny, który orzekł, że zmiany w przepisach dotyczące zniesienia tego limitu były niezgodne z Konstytucją (Kp 1/18) – niezgodność dotyczyła proceduralnej strony prac legislacyjnych.


Zmiany w VAT od 2020 r.

Zmiany w VAT od 2020 r.

Kolejne zmiany w przepisach to wynik nowelizacji dyrektywy VAT (2018/1910) oraz rozporządzeń wykonawczych (2018/1912 oraz 2018/1909) rozwiązujące problemy w transakcjach wewnątrzunijnych, dotyczące:

➣ transakcji wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,

➣ transakcji łańcuchowych,

➣ magazynów konsygnacyjnych call-off stock.



Ministerstwo Finansów powinno niedługo poddać swój projekt zmiany ustawy o VAT konsultacjom publicznym.

Od 1 stycznia 2020 roku zmiany w w/w rozporządzeniach będą stosowane bezpośrednio.

Wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów

Podatnik będzie mógł zastosować stawkę 0% jeżeli będzie w posiadaniu co najmniej dwóch niebędących ze sobą w sprzeczności dokumentów wydanych przez dwa niezależne od siebie podmioty (dokumentami takimi są np. list przewozowy CMR albo dowód ubezpieczenia towaru).

Ponadto, w przypadku gdy za transport będzie odpowiadał nabywca z kraju UE – konieczne będzie oświadczenie, że towar został wywieziony poza terytorium Polski.

Transakcje łańcuchowe

Dyrektywa wprowadza zasadę ogólną, zgodnie z którą transport towarów należy przypisać wyłącznie jednej dostawie w ramach łańcucha transakcji. Transakcje ruchomą przypisuje się do dostawy dokonanej do podmiotu pośredniczącego.

Magazyn call-off stock

Dyrektywa przewiduje uproszczenie dotyczące magazynów call-off stock – we wszystkich krajach Unii Europejskiej wprowadzony zostanie jednolity mechanizm. Oznacza to, że podatnicy nie będą dłużej musieli porównywać regulacji krajowych dotyczących magazynów (obecnie, aby towary mogły być przemieszczane między magazynami w UE – w obu państwach muszą obowiązywać takie same przepisy dotyczące tej kwestii).

Powrót podatku od sprzedaży detalicznej

Powrót podatku od sprzedaży detalicznej

– podatek od sklepów wielkopowierzchniowych, podatek od hipermarketów.

Wyrok TSUE z 16 maja 2019 r. w sprawie T-836/16 Polska v. Komisja Europejska

Trybunał Sprawiedliwości UE stwierdził nieważność decyzji Komisji Europejskiej, która uznała polski podatek od sprzedaży detalicznej za niezgodną z prawem pomoc publiczną. W związku z tym, podatek zawieszony od 2016 r. będzie mógł być pobierany.

Komisja Europejska w ocenie Trybunału błędnie założyła, że niższa stawka dla mniejszego obrotu stanowiła przywilej przyznawany od normalnego systemu z wyższą stawką podatku.

Od 1 stycznia 2020 r. podatek będzie mógł być pobierany.

Przypomnieć należy, że podatek od sprzedaży detalicznej nie dotyczy:

❖ przychodów ze sprzedaży do kupujących osób prawnych jak i osób fizycznych w związku z prowadzoną przez nich działalnością gospodarczą,

❖ przychodów z usług towarzyszących, o ile są osobno ewidencjonowane,

przychodów ze sprzedaży określonych towarów – m.in. leków, środków spożywczych specjalnego przeznaczenia żywieniowego oraz wyrobów medycznych,

❖ refundowanych lub finansowanych w całości lub w części ze środków publicznych na podstawie odrębnych przepisów, energii elektrycznej, gazu ziemnego, ciepła, wody, paliw stałych i olejów napędowych i opałowych,

❖ uwzględniając powyższe wyłączenia, przychodów przedsiębiorstwa nieprzekraczających w danym miesiącu 17 mln zł.

Co więcej, opodatkowanie zależy również od modelu prowadzenia działalności gospodarczej – nie dotyczy np. modelu franczyzowego.


Brak VAT-u przy karcie paliwowej

Brak VAT-u przy karcie paliwowej

Wyrok TSUE z 15 maja 2019 r., C-235/18

Wyrok Trybunału Sprawiedliwości rozstrzygnął spór o rozliczanie kart paliwowych, które udostępniane były przez firmę austriacką spółce zależnej działającej na terenie Polski. Spółka ta zajmuje się transportem samochodów, które przewozi z fabryki do klientów. Karty paliwowe przekazywane przez nią polskiej spółce służą do tankowania transportowanych samochodów.

Spółka dominująca otrzymuje od dostawców faktury na zakup paliwa wraz z podatkiem VAT, a następnie, na koniec każdego miesiąca, refakturuje paliwo na polską spółkę i obciąża ją 2% opłata. Problem pojawił się przy rozliczaniu takich transakcji. Sprawa trafiła do NSA, który zwrócił się do Trybunału z zapytaniem czy czynności te można uznać za zwolnione z podatku udzielanie kredytów.

W odpowiedzi Trybunał wyjaśnił, że austriacka spółka nie dysponuje paliwem jak właściciel, a to polska spółka bezpośrednio nabywa paliwo od sprzedawców. W związku z tym nie ma tutaj dostawy towarów (dostawy paliwa przez spółkę dominującą).

Przekazywanie kart paliwowych jest w ocenie Trybunału transakcją finansową zbliżoną do udzielania kredytu, a taka usługa jest zwolniona z VAT.


Split payment – kary

Split payment – kary

Split payment to mechanizm podzielonej płatności, który od 1 września 2019 r. będzie obowiązkowy dla transakcji przekraczającej wartość 15 tysięcy złotych oraz towarów i usług znajdujących się w załączniku nr. 15 do ustawy o VAT.

Obowiązek będzie dotyczył :

► usług budowlanych,

► telefonów, stali,

► stali,

► metalu,

► oraz paliwa i oleju opałowego.

Nie zastosowanie mechanizmu podzielonej płatności będzie wiązało się z surowymi karami. Pierwsza z nich dotyczy samej faktury. Brak na fakturze adnotacji ,,mechanizm podzielonej płatności’’ będzie skutkowała ustaleniem przez organ dodatkowego zobowiązania podatkowego w wysokości odpowiadającej 100% kwoty podatku wykazanego na fakturze.

Kara czeka również na nabywcę, który opłaci fakturę bez zastosowania split paymentu. Przewiduje się karę grzywny do 720 stawkę dziennych (maksymalnie nawet 21,6 mln zł).
Ponadto od 2020 roku, podatnik nie zaliczy takiego wydatku do kosztów w PIT lub CIT.


Czy dojazd właściciela firmy do pracy może być wliczony do kosztów firmy?

Czy dojazd właściciela firmy do pracy może być wliczony do kosztów firmy?

Diety w koszty

Interpretacja Dyrektora KIS z 10 maja 2019 r., nr. 0112-KDIL3-3.4011.116.2019.1.AA

Nie ma wątpliwości, że diety naliczane przez pracodawcę w związku ze służbową podróżą pracownika, są zwolnione z PIT do wysokości określonych w przepisach limitów oraz mogą być wliczane do kosztów firmy.

Organy podatkowe uznają, że w podróż służbową mogą pojechać również właściciele firmy. A jak jest w przypadku dojazdów do własnej firmy? Czy można to uznać za podróż służbową, za którą przysługuje dieta? Tak, potwierdził to właśnie Dyrektor KIS.

Osoby dojeżdżające do swojej firmy z innej miejscowości mogą przyznawać sobie diety za służbowe podróże i wliczać je w koszty uzyskania przychodów.


Art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o PIT stanowi, że wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących – w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra nie stanowi kosztów uzyskania przychodów.

Organ podatkowy podkreślił, że za podróż służbową uznaje się nie tylko pojedyncze wyjazdy, ale również realizowanie zasadniczego przedmiotu działalności – jest nim właśnie dojazd do firmy z innej miejscowości.