Kategoria: Inne

Opóźnienie w przeprowadzeniu badań technicznych nie pozbawia podatnika prawa do odliczenia pełnego VAT.

Nasza Kancelaria wygrała sprawę przed Naczelnym Sądem Administracyjnym w zakresie obowiązku posiadania badań technicznych i prawa do odliczenia podatku VAT w przypadku ich braku lub opóźnienia w ich uzyskaniu.

NSA uznał, że badania techniczne i wpis do dowodu rejestracyjnego to wymóg jedynie formalny oraz dowodowy niekreujący samoistnie prawa do odliczenia. Jeżeli konstrukcja pojazdu samochodowego uniemożliwia jego wykorzystanie na cele osobiste podatnika, prawo do pełnego odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących użytkowanie pojazdów nie może być uzależnione od wspomnianych badań technicznych pojazdów w okręgowej stacji kontroli pojazdów i uzyskania stosownego zaświadczenia, a także uzyskania na tę okoliczność odpowiedniej adnotacji w dowodzie rejestracyjnym pojazdu.

Wyrok NSA z dnia 10 października 2019 r., sygn. akt I FSK 1492/17

Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 16 maja 2019 r., III SA/Wa 1849/18

Zdaniem WSA stosowanie wskaźnika 30 % EBITDA do całej nadwyżki, bez pomniejszania jej o 3 mln zł fiskusa jest nieprawidłowe. Sąd nie zgodził się ze stanowiskiem fiskusa i uznał, że:

,,(…) wydatki o charakterze finansowym, określone jako koszty finansowania dłużnego podlegają wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów w takiej części, w jakiej nadwyżka tych wydatków nad osiągniętymi przez podatnika przychodami odsetkowymi będzie przekraczać wartość 30% dochodu referencyjnego obliczonego w sposób szczegółowo określony w przepisie art. 15c ust. 1 u.p.d.o.p., po zmniejszeniu o stałą wartość 3.000.000 zł, zaś limit z art. 15 c ust. 1 u.p.d.o.p. stosuje się dopiero do kosztów finansowania dłużnego, stanowiących nadwyżkę ponad kwotę 3 000 000 zł. Dyrektywa Rady (UE) 2016/1164 z dnia 12 lipca 2016 r. pozostawiła (w art. 4 ust. 1, ust. 2, ust. 3 lit. a) w zw. z art. 3) państwom członkowskim możliwość ustanowienia – z której skorzystał polski prawodawca – tzw. „bezpiecznej przystani”, czyli limitu, do którego odsetki (koszty finansowania dłużnego) zawsze byłyby odliczane w pełnej wysokości. W konsekwencji, kwota 3.000.000 zł nadwyżki nie podlega w ogóle limitowi 30% EBITDA i należy o nią zawsze pomniejszyć nadwyżkę kosztów finansowania (…).’’

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 sierpnia 2019 r., II FSK 2724/17

NSA stwierdził, że koszty jakie zleceniodawca ponosi w związku z zapewnieniem zakwaterowania i dowozu osób zatrudnionych na podstawie umów zlecenia do miejsca pracy powinny być doliczane do ich wynagrodzenia i w konsekwencji opodatkowane.

,,(…) zasadą powinno być, iż zleceniobiorca w razie przyjęcia odpłatności zlecenia za swoją pracę otrzymuje wynagrodzenie (świadczenie pieniężne), a nieodpłatne świadczenia stanowią wyjątek od tej zasady, uzasadniony między innymi względami praktycznymi, np. ze względu na ulgi przy grupowym zakwaterowaniu czy organizacji grupowego przewozu. Ta zasada odpowiedniego wynagrodzenia ma także uzasadnienie z ekonomicznego punktu widzenia. Zbyt niskie wynagrodzenie za pracę, nieuwzględniające kosztów zleceniobiorcy ponoszonych w związku z wykonywaniem zwykłych, bo wynikających z umowy zlecenia obowiązków, może spowodować nieatrakcyjność oferty zleceniodawcy na rynku pracy, gdyż podjęcie takiej pracy może być oceniane jako „nieopłacalne”. Jeśli dający zlecenie uwzględnia (musi uwzględniać) ten aspekt w wysokości wynagrodzenia, ale ze względów organizacyjnych, praktycznych decyduje się na nieodpłatne świadczenie w postaci udostępnienia przyjmującym zlecenie nieodpłatnego zakwaterowania oraz dowozu do miejsca wykonywania pracy (mających wymierną wartość ekonomiczną), to nadal jest to zapłata za pracę.’’     

Prowadzona przez naszą Kancelarię sprawa w zakresie podatku VAT i ryzyka uszczuplenia należności budżetu państwa w obszarze tego podatku trafiła do TSUE.

Naczelny Sąd Administracyjny dzięki naszym staraniom dostrzegł możliwość istnienia niezgodności polskiego prawa z prawem wspólnotowym i skierował pytanie prejudycjalne do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 8 października 2019 r., 0114-KDIP2-1.4010.346.2019.2.JF
Zakup towaru, a następna jego sprzedaż za 1 zł netto w ramach akcji promocyjnej nie pozbawia podatnika do zaliczenia takiego wydatku jako koszt uzyskania przychodu. Nie ma bowiem żadnych wątpliwości, że koszt zakupu jest ponoszony w celu osiągnięcia przychodu i zabezpieczenia jego źródła. Co więcej, w ustawie o PIT nie znajduje się ,, ograniczeń możliwości uznania poniesionych kosztów za koszty uzyskania przychodów z tej przyczyny, że podatnik uzyskuje przychody ze sprzedaży promocyjnej.’’

Reasumując, podatnik ma prawo do uznania za koszt podatkowy wydatków poniesionych na nabycie towarów lub usług sprzedawanych później w promocyjnej cenie 1 zł.

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 10 października 2019 r., 0112-KDIL3-1.4011.227.2019.1.GM

W najnowszej interpretacji podatkowej Dyrektor KIS uznał, że brak faktury przy jednoczesnym posiadaniu przez podatnika potwierdzeń dokonanych przelewów bankowych jest wystarczające do uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu.

Organ interpretacyjny powołał się w tym przypadku na art. 180 § 1 ordynacji podatkowej, który wskazuje, że jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem.

,,(…) brak możliwości zaewidencjonowania danych wydatków z uwagi na brak posiadania przez podatnika wymaganej formy ich udokumentowania – nie oznacza automatycznego braku możliwości uznania ich za koszt uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jeżeli zatem podatnik w inny sposób rzetelnie udokumentuje poniesienie kosztu podatkowego, powinien to uwzględnić w trakcie roku podatkowego w bieżącej zaliczce na podatek, jak również w rocznym rozliczeniu podatku dochodowego.’’

Należy jednak pamiętać, że stwierdzenie co w danej sytuacji jest wystarczającym dokumentem do uznania wydatków za koszty podatkowe każdorazowo powinno być rozstrzygane indywidualnie.

Od 1 listopada br. można już występować o wydanie Wiążącej Informacji Stawkowej pozwalającej podatnikowi na ustalenie właściwej stawki podatku VAT dla danego towaru lub usługi. Istotną różnicą pomiędzy WIS a wydawanymi do tej pory interpretacjami w tym zakresie jest fakt, iż Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej będzie musiał samodzielnie sklasyfikować dany towar lub usługę (w przypadku interpretacji – Dyrektor KIS potwierdza jedynie klasyfikację, którą dokonał podatnik).

Występując z wnioskiem o wydanie WIS podatnik będzie mógł ubiegać się również  o klasyfikację towaru lub usługi na potrzeby zastosowania innych przepisów, nie związanych z określeniem stawki podatku. Co za tym idzie, WIS będzie mógł być wykorzystywany np. w celu ustalenia obowiązku stosowania mechanizmu podzielonej płatności.

Wniosek o wydanie WIS musi zawierać opis towaru lub usługi, będącej przedmiotem WIS, jego klasyfikację według działu, pozycji, podpozycji lub kodu Nomenklatury Scalonej (CN) albo według sekcji, działu, grupy lub klasy PKWiU. Należy pamiętać, że klasyfikacja ta musi być wystarczająco szczegółowa, aby było możliwe określenie stawki właściwej dla danego towaru lub usług oraz jego sklasyfikowania na potrzeby stosowania przepisów ustawy o VAT oraz przepisów wykonawczych wydanych na jej podstawie, innych niż dotyczące określenia stawki podatku.

Ministerstwo Finansów opublikowało odpowiedzi na najczęstsze wątpliwości jakie mają podatnicy w zakresie schematów podatkowych.

MF wskazał m.in., że:

– Szef KAS nie prowadzi listy schematów podatkowych standaryzowanych. W przypadku, gdy podmiot przekazujący informację nie posiada wiedzy, że dany schemat standaryzowany został już zgłoszony i nadano mu NSP, to należy złożyć MDR-1 tak, jakby był to „nowy” schemat.

– Nieotrzymanie potwierdzenia nadania NSP w terminie 7 dni nie oznacza, że uzgodnienie opisane w przekazanej informacji o schemacie podatkowym nie spełnia przesłanki do uznania za schemat podatkowy w rozumieniu art. 86a § 1 pkt 10 Ordynacji podatkowej. Jednocześnie należy pamiętać, iż otrzymanie potwierdzenia nadania NSP wskazuje jedynie, że z perspektywy formalnej przekazana informacja o schemacie podatkowym spełnia wymogi określone dla tej informacji.

– W przypadku nieprzekazania informacji lub zawiadomienia Szefowi KAS w terminie, podmioty zobowiązane mogą złożyć tzw. czynny żal, na podstawie przepisów ustawy z dnia 10 września 1999 r. – Kodeks karny skarbowy. Skuteczne złożenie czynnego żalu wymaga dochowania warunków określonych w tej ustawie, w tym podania istotnych okoliczności popełnienia czynu zabronionego.

Wszystkie pytania wraz z odpowiedziami można znaleźć pod adresem: https://www.podatki.gov.pl/mdr/kontakt/

TSUE wydał ważny wyrok z punktu widzenia eksporterów stosujących stawkę zerową VAT (wyrok w sprawie C-653/18 z dnia 17 października 2019 r.).

Sprawa dotyczyła podatnika wywożącego telefony komórkowe na Ukrainę, któremu podważono prawo do zastosowania zerowej stawki VAT nakładając mu tym samym stawkę odpowiednią dla sprzedaży krajowej. Organy podatkowe uzasadniały to tym, iż sprzedawane towary zostały nabyte przez nieustalony podmiot, inny niż widniejący na fakturze.

TSUE uznał, że mimo iż transakcji mogło towarzyszyć oszustwo, najistotniejsze jest ustalenie czy miało to wpływ na wspólnotowy system VAT. Jeżeli nie – polski podatnik nie powinien być obarczony negatywnymi konsekwencjami z tego tytułu.

TSUE uznał, że ,,dostawca nie może ponosić odpowiedzialności za zapłatę VAT niezależnie od jego udziału w oszustwie popełnionym przez nabywcę. Przypisywanie bowiem podatnikowi utraty dochodów podatkowych spowodowanej stanowiącym oszustwo działaniem osób trzecich, na które podatnik nie ma żadnego wpływu, byłoby oczywiście nieproporcjonalne (zob. podobnie wyrok z dnia 21 lutego 2008 r., Netto Supermarkt, C‑271/06, EU:C:2008:105, pkt 23.)’’

Zaznaczył jednak, że konieczne jest zbadanie wszystkich okoliczności sprawy. ,,Ponieważ okoliczność, że oszustwa zostały popełnione w państwie trzecim, nie może wystarczyć do wykluczenia istnienia oszustw popełnionych przeciwko wspólnemu systemowi VAT, do sądu krajowego należy zbadanie, czy dane transakcje będące przedmiotem postępowania głównego nie były związane z takimi oszustwami, a w przypadku ich popełnienia – ocena, czy podatnik wiedział lub powinien był wiedzieć, że tak było.’’

Wyrok jest o tyle istotny, gdyż może być podstawą do wznowienia postępowania podatkowego w podobnych sprawach, przez co podatnicy mają szansę na odzyskanie nadpłaconego podatku VAT.

Z dniem 1 listopada 2019 r. podatnicy działający w branżach najbardziej narażonych na wyłudzenia skarbowe mają obowiązek dzielenia płatności przy dokonywanych transakcjach. Przypomnijmy na czym polega split payment. Jest to mechanizm, przy którym podatnik obowiązany jest do podzielenia płatności na wartość netto oraz wartość podatku VAT, która trafia na tzw. rachunek VAT. Zastosowanie mechanizmu podzielonej płatności jest konieczne gdy wartość transakcji wynosi co najmniej 15 tyś. zł, dotyczy towarów lub usług wymienionych w załączniku nr 15 a zarówno sprzedawca jak i odbiorca są podatnikami VAT.

Podatnik wystawiający fakturę ma obowiązek o zamieszczeniu na niej adnotacji ,,mechanizm podzielonej płatności’’. Jeżeli tego nie zrobi, grozi mu sankcja w wysokości odpowiadającej 30 % kwoty podatku wykazanego na fakturze.

Ważne! Adnotacja musi brzmieć dokładnie tak jak wspomniano wyżej. Zapis ,,podzielona płatność’’ lub inny nie będzie prawidłowy i będzie skutkował wymierzeniem podatnikowi wspomnianej kary.