Zdaniem Spółki, wzajemne poręczenia zobowiązań kredytowych nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych z racji, że nie są, w ich ocenie, świadczeniem nieodpłatnym, ani częściowo odpłatnym.
Przeciwnego zdania był Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach twierdząc, że nie ma pewności czy dojdzie do wzajemnego świadczenia, a jeżeli świadczenia nie są ekwiwalentne, to powstanie przychód podatkowy. Z jego stanowiskiem zgodził się WSA w Opolu. Sąd dodał, że nie można mówić o wzajemności świadczeń, gdyż to wierzyciel ocenia, czy udzielone poręczenie jest wystarczające do zabezpieczenia długu (zaoferowanie poręczenia przez spółkę nie jest od razu równoznaczne z przyjęciem go przez wierzyciela).
Tak prezentowane stanowisko znajduje swoje potwierdzenie w aktualnej linii orzecznictwa, zgodnie z którą poręczenie, które jest ustanowione bez wynagrodzenia jest dla dłużnika przychodem z nieodpłatnych świadczeń w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT.
Tego samego zdania był Naczelny Sąd Administracyjny.