Kategoria: Inne

Spółka zajmująca się m.in. hurtową sprzedażą opon postanowiła przyznać rabat wszystkim kontrahentom, również zagranicznym, którzy uregulują należność przed ostatecznym terminem płatności. Udzielenie rabatu wiązało się jednak z obowiązkiem korekty pierwotnie wystawionej faktury. Pojawił się zatem problem, który kurs waluty obcej przyjąć. W ocenie Spółki prawidłowym byłby kurs z dnia poprzedzającego dzień wystawienia faktury korygującej, co jednak w ocenie dyrektora izby skarbowej nie byłoby właściwe. Ostatecznie sprawa znalazła swój finał przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, w wyroku którego czytamy:

,,To, że podatnik może dokonać korekty przychodu na bieżąco nie oznacza, że powinien przyjąć do przeliczenia korygowanego przychodu kurs bieżący, tj. z dnia roboczego poprzedzającego wystawienie faktury korygującej lub noty korygującej.’’

W ocenie Sądu, wystawienie korekty nie kreuje nowego przychodu podatkowego, a koryguje przychód już powstały.

,,W rezultacie, do przeliczenia na złote kwoty wynikającej z faktury korygującej należało zastosować kurs waluty, jaki został przyjęty do przeliczenia faktury pierwotnej.’’

To zatem data powstania przychodu przesądza o właściwym kursie waluty. Późniejsza korekta przychodu nie zmienia tej zasady.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 sierpnia 2020 r., nr II FSK 1153/18

Przejazd pracownika z domu do pracy i z pracy do domu w świetle stanowiska organów podatkowych jest przejazdem prywatnym, a gdy pracownik porusza się w celach prywatnych samochodem służbowym to pracodawca ma obowiązek naliczania mu co miesiąc zryczałtowanego przychodu.

W odpowiedzi udzielonej na pytanie Rzeczpospolitej Ministerstwo Finansów odniosło się do miejsca parkowania służbowego auta, którym porusza się pracownik.

„Jeżeli pracodawca zezwala na garażowanie samochodu wykorzystywanego tylko do celów służbowych w miejscu zamieszkania pracownika, to jego dojazdy do pracy oraz z pracy do miejsca zamieszkania (garażowania) samochodem służbowym nie stanowią przychodu”

Źródło: Rzeczpospolita, artykuł z 23.10.2020 r.: ,,Służbowym autem do domu? Można.’’

Pamiętać należy, iż każde parkowanie służbowego auta w pobliżu miejsca zamieszkania pracownika powinno być racjonalnie i przede wszystkim ekonomicznie uzasadnione. Czym innym będzie parkowanie auta przez pracownika, który swoje obowiązki wykonuje codziennie w miejscu siedziby pracodawcy, a czym innym będzie parkowanie auta przez pracownika, którego obowiązki wymagają znacznej mobilności.

Jak uregulować kwestie parkowania auta służbowego? Można zawrzeć z pracownikiem umowę o powierzenie mienia, zgodnie z którą pracownik będzie uprawniony do parkowania auta w miejscu zamieszkania oraz obowiązany do sprawowania nad nim nadzoru.

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 21 sierpnia 2020 r., nr 0115-KDIT3.4011.447.2020.1.KR

Wydatki jakie przedsiębiorca ponosi w ramach prowadzonej działalności gospodarczej przyczyniające się do osiągnięcia przychodów lub zabezpieczenia źródła przychodów mogą być przez niego uznawane za koszty podatkowy. Co jednak jeśli przedsiębiorca otrzymał środki z urzędu pracy na podjęcie działalności gospodarczej? Czy składniki majątku nabyte z tych środków mogą zostać uznane za koszt uzyskania przychodu w prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Okazuje się, że tak i nie wpływa na to fakt, iż dofinansowanie te – w świetle art. 21 ust. 1 pkt 121 ustawy o PIT – korzysta ze zwolnienia z opodatkowania.

Dyrektor KIS przypomniał, że kosztami uzyskania przychodów są jedynie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

O ile, jednostkowa wartość początkowa nabytych składników majątku określona zgodnie z art. 22g ustawy o PIT nie przekracza 10 000 zł, i nie zostały one zaliczone przez podatnika do środków trwałych ani wartości niematerialnych i prawnych, możliwe jest ich bezpośrednie zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Epidemia koronawirusa bez wątpienia nie sprzyja zarówno pracownikom jak i pracodawcom. Tym pierwszym z uwagi na niekomfortowe warunki pracy z racji konieczności noszenia maseczek/przyłbic i rękawiczek podczas kontaktu z klientami (najbardziej dokuczliwe w branżach, w których kontakt z klientami jest nieprzerwalny), tym drugim z kolei z racji nowych wydatków na zakup środków ochronnych oraz problemów kadrowych w sytuacji kwarantanny pracownika.

Pojawia się pytanie natury podatkowej. Czy przekazanie pracownikom środków ochronnych wiąże się z powstaniem u nich przychodu podlegającego opodatkowaniem podatkiem dochodowym?

Zgodnie z przepisami ustawy o PIT (art. 12 ust. 1) przychodami ze stosunku pracy są wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężna świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. 

W przypadku przekazania pracownikom środków ochronnych należałoby rozważyć jedyną z możliwych opcji, tj. zakwalifikowanie tego jako nieodpłatne świadczenie kreujące obowiązek rozpoznania tego jako przychód podlegający opodatkowaniu.

Orzecznictwo sądowe prezentuje pogląd, iż za przychód pracownika może być uznane świadczenie, które:

1. zostały spełnione za zgodą pracownika, tj. skorzystał z nich w pełni dobrowolnie,
    

1. zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
    
2. korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Zauważyć należy, że to w interesie pracodawcy wszystkie środki ochronne są przekazywane pracownikom. Owszem, zapobiegają one zarażeniu pracownika koronawirusem jednak pracodawca ponosząc wydatki na środki ochronne kieruje się swoim interesem, tj. zmniejsza ryzyko nieobecności pracownika w pracy przypadku konieczności odbycia przez niego kwarantanny oraz zmniejsza ryzyko zarażenia innych pracowników i ich absencji, co w konsekwencji przekłada się na ciągłość prowadzenia działalności gospodarczej przez przedsiębiorcę oraz terminowe wywiązywanie się z zawartych umów. Nie można zatem uznać, że świadczenie na rzecz pracownika w postaci przekazania mu środków ochronnych stanowi dla jego przychód.

Ministerstwo Finansów w Objaśnieniach podatkowych z dnia 21 lipca 2020 r. odniosło się do tej kwestii stwierdzając, że:

,,(…) Uwzględniając (…) wytyczne wyroku Trybunału Konstytucyjnego, należy stwierdzić, że świadczenia pracodawcy polegające na ufundowaniu pracownikom maseczek, czy przyłbic, jak również polegające na sfinansowaniu testów na koronawirusa nie następują w interesie pracownika, a w interesie pracodawcy.

Dostarczenie środków ochronnych, czy wykonywanie testów zapobiega niekontrolowanemu rozprzestrzeniania się choroby, niweluje niepożądaną przez każdego pracodawcę absencję pracowników i jest istotne dla terminowego wywiązania się pracodawcy z zawartych kontraktów.

W takim przypadku nie jest zatem rozpoznawany przychód po stronie pracownika.

Przykład (…)

Pracownicy warsztatu samochodowego otrzymali od pracodawcy przyłbice oraz raz w miesiącu pracodawca przekazuje im pakiet maseczek jednorazowych.

Czy wartość tych przedmiotów pracodawca powinien doliczyć do ich pozostałych przychodów z pracy i od łącznej kwoty pobrać zaliczkę na podatek?

Nie, gdyż świadczenia te nie stanowią przychodu pracownika. (…)”

Wspólnicy/akcjonariusze podejmując działania o charakterze gospodarczym składające się na działalność gospodarczą, dążą do wypracowania i maksymalizacji zysku, który następnie dzielą między sobą i wypłacają w formie dywidendy. Wypłata dywidendy nie jest jednak działaniem o charakterze gospodarczym, a  raczej efektem tych działań. Wypłata dywidendy ściśle wiąże się z funkcjonowaniem spółki kapitałowej i odbywa się w zgodzie z przepisami Kodeksu spółek handlowych oraz umową bądź statutem spółki. To spółka – w drodze uchwały zgromadzenia wspólników /walnego zgromadzenia akcjonariuszy – decyduje o jej wypłacie.

Idąc tym tokiem rozumowania wypłata dywidendy nie wpisuje się w definicję transakcji kontrolowanej, której dokonanie nakłada na spółkę obowiązek sporządzania lokalnej dokumentacji cen transferowych.

---

Art. 23w ustawy o PIT/art. 11k ustawy o PIT:

1. Podmioty powiązane są obowiązane do sporządzania lokalnej dokumentacji cen transferowych za rok obrotowy w celu wykazania, że ceny transferowe zostały ustalone na warunkach, które ustaliłyby między sobą podmioty niepowiązane.

2. Lokalna dokumentacja cen transferowych jest sporządzana dla transakcji kontrolowanej o charakterze jednorodnym (…)

Art. 23m ust. 1 pkt 6 ustawy o PIT/art. 11a ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT:

Transakcja kontrolowana – identyfikowane na podstawie rzeczywistych zachowań stron działania o charakterze gospodarczym, w tym przypisywanie dochodów do zagranicznego zakładu, których warunki zostały ustalone lub narzucone w wyniku powiązań.

---

Powyższe stanowisko zostało potwierdzone przez Ministerstwo Finansów w odpowiedzi na interpelację poselską nr 9368. Podsumowując, wypłata dywidendy nie ma charakteru transakcji kontrolowanej, co za tym idzie nie podlega obowiązkowi sporządzania lokalnej dokumentacji cen transferowych.  

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 stycznia 2020 r., sygn. II FSK 751/18

Spółką komandytową jest spółka osobowa mająca na celu prowadzenie przedsiębiorstwa pod własną firmą, w której wobec wierzycieli za zobowiązania spółki co najmniej jeden wspólnik odpowiada bez ograniczenia (komplementariusz), a odpowiedzialność co najmniej jednego wspólnika (komandytariusza) jest ograniczona (art. 102 k.s.h.). Komandytariusz jest obowiązany do wniesienia wkładu, który co do zasady, nie może być niższy niż suma komandytowa. Zdarzyć się może, co jest również przewidziane regulacjami kodeksu spółek handlowych, zwrot wniesionego wkładu pod warunkiem, że następuje on w czasie gdy komandytariusz jest wspólnikiem spółki. Na gruncie podatku dochodowego pojawia się zatem pytanie:

Czy wypłata przez spółkę osobową na rzecz wspólnika środków pieniężnych tytułem zmniejszenia udziału kapitałowego spowoduje po stronie tego wspólnika powstanie przychodu?

Rozstrzygnięcia tej kwestii zajął się Naczelny Sąd Administracyjny, który wyjaśnił, że ustawa o PIT w żadnym miejscu nie podejmuje się regulacji kwestii zmniejszenia udziału w spółce komandytowej. Doszedł jednak do wniosku, że zwrot części udziału wspólnikowi spółki komandytowej jest niewątpliwie świadczeniem na jego rzecz, jednak nie może być utożsamiony z przychodem z udziału, należnym każdemu ze wspólników, który de facto podlega opodatkowaniu.

Ponadto NSA zauważył, że zmniejszenie udziału kapitałowego wspólnika spółki komandytowej nie oznacza wystąpienia wspólnika z owej spółki, a zatem nie ma możliwości zastosowania art. 14 ust. 2 pkt 16 ustawy o PIT.

W świetle powyższego zdaniem sądu wypłacone środki pieniężne z tytułu zmniejszenia udziału kapitałowego nie powodują u wspólnika przysporzenia majątkowego, gdyż wspólnik spółki komandytowej odzyskuje w ten sposób część swojego majątku, wniesionego wcześniej do spółki jako jego wkład. Nie generują zatem przychodu po stronie wspólnika.

Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 15 maja 2020 r., nr 0115-KDWT.4011.1.2020.2.JŁ

Zaczynając od początku, podatniczka założyła jednoosobową działalność gospodarczą, taką samą jak prowadził jej mąż i jej mama w formie spółki cywilnej – sklep spożywczo-przemysłowy. Podatniczka otrzymała od nich w formie darowizny przedsiębiorstwo, w skład którego wchodziły towary handlowe, środki trwałe, koncesje, licencje oraz zezwolenia, a pytanie jakie postawiła organowi interpretacyjnemu odnosiło się do kwestii możliwości uznania otrzymanych towarów w swoim przedsiębiorstwie za koszt uzyskania przychodu.

Dyrektor KIS w wydanej interpretacji zgodził się na takie rozwiązanie. Powołał w tym miejscu dwie niepodatkowe regulacje prawne. Po pierwsze, wskazał, że definicja przedsiębiorstwa zawarta jest w art. 551 kodeksu cywilnego, zgodnie z którą przedsiębiorstwem jest zespół składników niematerialnych i materialnych, przeznaczonych do prowadzenia działalności gospodarczej. Po drugie przypomniał zapis kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (art. 31 § 1), zgodnie z którym z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami wspólność majątkowa, obejmująca przedmioty nabyte w czasie jej trwania (majątek wspólny).

W świetle powyższego, mając na względzie regulację dotyczące możliwości uznania wydatku za koszt podatkowy zawartą w art. 22 ustawy o PIT, Dyrektor KIS stwierdził, że:

,,Jeśli bowiem towary handlowe wchodzą w skład majątku wspólnego małżonków, to wydatki poniesione z majątku wspólnego na zakup towarów handlowych, które Wnioskodawczyni otrzymała od małżonka będą mogły stanowić koszty uzyskania przychodów w prowadzonej przez nią działalności gospodarczej (w udziale odpowiadającym udziałowi męża w spółce cywilnej).’’

Podatniczka zatem postąpi prawidłowo zaliczając towary otrzymane w formie darowizny przedsiębiorstwa do kosztów uzyskania przychodów, ale o czym należy pamiętać, w wartości odpowiadającej udziałowi męża w spółce cywilnej – w tym przypadku 70%).

Jak dodał Dyrektor KIS darowane towary handlowe winny być ujęte w kolumnie 10 podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Interpretacja ogólna Ministerstwa Finansów z dnia 10 czerwca 2020 r., nr PT1.8101.3.2019PT1.8101.3

Jednostki samorządu terytorialnego doczekały się oficjalnego stanowiska Ministra Finansów, który w interpretacji ogólnej z dnia 10 czerwca br. stwierdził, że  nie są one podatnikami podatku VAT w zakresie edukacji publicznej i opieki społecznej. Do tej pory spotykaliśmy się z niejednomyślnym stanowiskiem organów podatkowych i sądów administracyjnych, które na przemian uznawały realizację świadczeń opartej na regulacji administracyjnej jako wyłączoną z zakresu opodatkowania podatkiem VAT lub co najwyżej, uprawniającą do korzystania ze zwolnienia z tego podatku.

W ocenie Ministra Finansów działalność JST w zakresie oświaty czy pomocy społecznej nie mieści się w definicji działalności gospodarczej. Nie mamy tu bowiem do czynienia z odpłatności czynności przez nie wykonywanych. Ponadto czynność te są podporządkowane reżimowi publiczno-prawnemu.

Jako przykłady działań niepodlegających opodatkowaniu podatkiem VAT Minister Finansów wskazał:

– zapewnienie pobytu w domu pomocy społecznej,

– usługi opiekuńcze dla osób samotnych wymagających opieki innych osób,

– opiekę w przedszkolu ponad podstawę programową,

– zapewnienie wyżywienia dla wychowanków placówek,

– organizację zielonych szkół,

– wydawanie duplikatów legitymacji szkolnych lub duplikatów świadectw,

Pamiętać należy, że powyższe działania są jedynie przykładami jakimi posłużył się Minister Finansów – pozostałe działania mieszczące się w zakresie pomocy społecznej czy oświaty również nie podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT.